Militairen tijdens de Belgische Revolutie

Nadat Napoleon verslagen was, besloten de geallieerden (Groot-Brittannië, Oostenrijk, Pruisen en Rusland) op het Congres van Wenen in 1815 dat de Zuidelijke Nederlanden en de voormalige Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden samengevoegd moesten worden tot het Vereningd Konkinkrijk der Nederlanden. In het alledaagse spraakgebruik zou men zeggen: Nederland en België werden in 1815 één land onder koning Willem I van Oranje-Nassau.
De verschillen tussen de twee landsdelen bleken echter te groot, en in augustus 1830 kwamen de Belgen in opstand en verdreven de Nederlandse troepen. Op 4 oktober 1830 riep het Voorlopig Bewind de onafhankelijkheid van België uit.
Na de nederlaag tegen de Belgen in het voorgaande jaar, begon koning Willem I op 2 augustus 1831 een veldtocht tegen de opstandige Belgen. Dit succesvolle offensief duurde tot 12 augustus, en staat aldus bekend als de Tiendaagse Veldtocht.
Het militaire succes van de Veldtocht werd teniet gedaan door de dreiging van Frankrijk gewapenderhand tussen beide te komen. Er volgde op 12 augustus een wapenstilstand, waarna op 20 augustus de laatste Nederlandse militairen België hadden verlaten. Er bleven alleen Nederlandse garnizoenen in Maastricht en Antwerpen. Maastricht bleef uiteindelijk Nederlands, het garnizoen in Antwerpen werd in 1832 door Franse troepen gedwongen zich over te geven.
Pas in 1839 erkende Nederland de onafhankelijkheid van België. Het de tekst van het verdrag, dat mede ondertekend werd door Groot-Brittannië, Frankrijk, Oostenrijk en Pruisen, was al in 1832 klaar, maar koning Willem I weigerde het toen te ondertekenen. Het verdag betekende het einde van het Vereningd Koninkrijk der Nederlanden. Sindsdien heet het kortweg Koninkrijk der Nederlanden.

Tot nu toe is er één Berghse militair bekend die tegen de Belgen heeft gestreden.

• Joannes Oostendorp