Berntsen, Wilhelmus Henricus

Wilhelmus Henricus Berntsen is een van de oorlogsslachtoffers uit Loerbeek in de voormalige gemeente Bergh. Wim werd geboren als oudste van de negen kinderen van Albertus Johannes Wilhelmus Berntsen en Theodora Grada ten Bensel. Het was de bedoeling dat Wim zijn vader zou opvolgen als molenaar, maar het lot heeft anders beslist.

Wim is in september 1939 opgekomen voor militaire dienst in de Palmkazerne in Bussum. Daar kreeg hij een opleiding in de bediening van het pantserafweergeschut (PAG). Dit was een in die tijd uiterst modern kanon van Oostenrijkse makelij om tanks en pantserwagens mee uit te schakelen. Hoewel het Nederlandse leger toen vooral met oud wapentuig was uitgerust, had het toch 386 stukken PAG. Elk infanteriebataljon had ter ondersteuning een compagnie met zes van zulke kanonnen. Voor de bediening waren er per kanon vijf man nodig, en daarnaast hoorde er nog wat ander personeel bij, zoals een motorordonnans. Ook was er vrachtwagen met chauffeur om het kanon te trekken, en de soldaten en de munitie naar de stelling te rijden.

Na de opleiding in Bussum werden de PAG-soldaten verspreid. De meeste gingen naar een infanteriebataljon, maar Wim kwam terecht bij een wat ongewone compagnie met de aanduiding 1-IV Bat. Pag. Dat was een reserve-eenheid die direct onder de commandant van de vierde divisie viel. De vierde divisie moest in mei 1940 het gebied rond de Grebbeberg verdedigen, en de reservetroepen zouden al naar gelang het verloop van de strijd worden ingezet waar dat nodig was.

Zo kwam Wim in het voorjaar van 1940 in Amerongen te liggen, een eindje achter de Grebbelinie. De Grebbelinie was de verdedigingslinie die liep van het IJsselmeer naar de Grebbeberg. In Amerongen heeft Wim de oorlog afgewacht. Op Hemelvaartsdag, 2 mei 1940, is hij voor het laatst thuis geweest. Toen op 10 mei de oorlog uitbrak, werd zijn compagnie direct verplaatst naar een meubelfabriek in Remmerden, een plaatsje vlak achter de Grebbeberg tussen Elst en Rhenen. In afwachting van verdere orders hebben de jongens daar niet veel meer gedaan dan op wacht staan en wat patrouille lopen. Ze konden de strijd bij de Grebbeberg wel horen, en ook hebben ze een aantal Duitse vliegtuigen zien neerstorten, maar in Remmerden bleef het nog rustig.

Op zondagmorgen 12 mei, eerste pinksterdag, liep Wim met een patrouille ergens buiten zijn bivak, toen een boodschapper kwam zeggen dat ze onmiddellijk terug moesten. Er waren orders binnengekomen om naar de stellingen te gaan. De zes kanonnen van 1-IV Bat. Pag. kwamen zo her en der op de Grebbeberg te staan. Wie tegenwoordig van de kant van Wageningen de Grebbeberg oprijdt, kan de plek waar het stuk van Wim stond nog makkelijk terug vinden.