Berntsen, Wilhelmus Henricus

Wim Berntsen (1920-1940)

Wilhelmus Henricus Berntsen is een oorlogsslachtoffer afkomstig uit Loerbeek in de voormalige gemeente Bergh. Wim werd geboren als oudste van de negen kinderen van Albertus Johannes Wilhelmus Berntsen en Theodora Grada ten Bensel. Het was de bedoeling dat Wim zijn vader zou opvolgen als molenaar, maar het lot heeft anders beslist.

Wim is in september 1939 opgekomen voor militaire dienst in de Palmkazerne in Bussum. Daar kreeg hij een opleiding in de bediening van het pantserafweergeschut (PAG). Dit was een in die tijd uiterst modern kanon van Oostenrijkse makelij om tanks en pantserwagens mee uit te schakelen. Hoewel het Nederlandse leger toen vooral met oud wapentuig was uitgerust, had het toch 386 stukken PAG. Elk infanteriebataljon had ter ondersteuning een compagnie met zes van zulke kanonnen. Voor de bediening waren er per kanon vijf man nodig, en daarnaast hoorde er nog wat ander personeel bij, zoals de commandant (een sergeant) en een motorordonnans. Ook was er een zogenaamde trekker (een soort autobus zonder dak) met chauffeur om het kanon te trekken en de soldaten en de munitie naar de stelling te rijden.

Na de opleiding in Bussum werden de PAG-soldaten verspreid. De meeste gingen naar een infanteriebataljon, maar Wim kwam terecht bij een wat ongewone compagnie met de aanduiding 1-IV Bat. Pag. Dat was een reserve-eenheid die direct onder de commandant van de vierde divisie viel. De vierde divisie moest in mei 1940 het gebied rond de Grebbeberg verdedigen, en de reservetroepen zouden al naar gelang het verloop van de strijd worden ingezet waar dat nodig was.

Zo kwam Wim in het voorjaar van 1940 in Amerongen te liggen, een eindje achter de Grebbelinie. De Grebbelinie was de verdedigingslinie die liep van het IJsselmeer naar de Grebbeberg. In Amerongen heeft Wim de oorlog afgewacht. Op Hemelvaartsdag, 2 mei 1940, is hij voor het laatst thuis geweest. Toen op 10 mei de oorlog uitbrak, werd zijn compagnie direct verplaatst naar een meubelfabriek in Remmerden, een plaatsje tussen Elst en Rhenen vlak achter de Grebbeberg. In afwachting van verdere orders hebben de jongens daar niet veel meer gedaan dan op wacht staan en wat patrouille lopen. Ze konden de strijd bij de Grebbeberg wel horen, en ook hebben ze een aantal Duitse vliegtuigen zien neerstorten, maar in Remmerden bleef het nog rustig.

Op zondagmorgen 12 mei, eerste pinksterdag, liep Wim met een patrouille ergens buiten zijn bivak, toen een boodschapper kwam zeggen dat ze onmiddellijk terug moesten. De compagnie had orders gekregen zich te melden bij de commandant van het 8e Regiment Infanterie, die zijn commandopost vlak bij de Grebbeberg had. Het peloton van Wim kreeg opdracht met zijn drie kanonnen stellingen te betrekken op de Grebbeberg.

Wie tegenwoordig van de kant van Wageningen de Grebbeberg oprijdt, kan de plek waar het stuk van Wim heeft gestaan nog makkelijk terugvinden. Op de top van de berg aangekomen, ziet men aan de rechterhand eerst het Militair Ereveld. Daarna volgt een open stuk bouwland, waarna het bos begint waarin Ouwehands Dierenpark ligt. Juist op de grens tussen het bouwland en het bos liep in mei 1940 een verdedigingslinie van loopgraven, de zogenaamde stoplijn. Wims stuk stond op 12 mei aan de noordkant van de weg, daar waar de stoplijn de weg sneed.

Op 12 mei stonden de Duitsers al onderaan de berg, en die nacht is een voorhoede van de SS via de weg over de Grebbeberg doorgebroken tot in Rhenen. Dit heeft tot grote paniek en wanorde onder de Nederlandse troepen geleid. Hoewel de Nederlanders zich enigszins hebben kunnen hergroeperen, waardoor de voorhoede van de SS afgesneden raakte van de hoofdmacht, was de weerstand op de Grebbeberg toen eigenlijk al gebroken.

Er zijn aanwijzingen dat het kanon van Wim op 12 mei is uitgeschakeld, of in ieder geval onklaar is geraakt. De PAG-soldaten konden dus niet meer doen waar ze voor opgeleid waren. Toen die nacht de SS doorbrak, zijn de jongens van het PAG elkaar in de ontstane paniek waarschijnlijk kwijtgeraakt. Er was voor hen op zich ook geen reden meer om bij elkaar te blijven.

Op 13 mei, tweede pinksterdag, ging de Duitse aanval door. Bij een artilleriebeschieting sneuvelde die dag luitenant Van der Kuijp, Wims pelotonscommandant. Hij en Wim zijn de enige twee doden van 1-IV Bat. Pag. Wim was op het moment dat Van der Kuijp sneuvelde nog in leven. Hoe hij zelf precies omgekomen is, kan niet meer met zekerheid achterhaald worden, maar er zijn aanwijzingen dat hij door de Duitsers is neergeschoten toen hij zich overgaf. Volgens deze reconstructie bevond Wim zich met vijf soldaten van andere onderdelen, allemaal uitgeput van de spanning en de slapeloze nachten, in een schuilplaats die deel uitmaakte van de stoplijn. Toen de Duitsers op de deur bonkten en 'heraus, heraus' riepen, kwamen ze een voor een naar buiten. Maar omdat ze niet geleerd hadden, hoe je je moet overgeven, hadden ze hun geweer nog in de hand. De eerste twee werden door de Duitsers meteen neergeschoten. Daarop hief de volgende die naar buiten kwam in een reflex, of in woede, zijn geweer op, waarop de Duitsers hem en de overige drie ook doodschoten. Het is niet zeker of het zo gegaan is, maar verschillende overlevenden hebben over zulke incidenten verteld.

Wel is bekend dat het lichaam van Wim, samen met die van de andere vijf, op donderdag 16 mei is gevonden. Ze lagen niet meer waar ze gevallen waren, maar wat verderop, afgedekt met dekens bij een ondergrondse hulpverbandplaats (een medische post) ten oosten van de ingang van de dierentuin. Vandaar zijn de lichamen een voor een naar hun graf op het Militair Ereveld Grebbeberg (dat toen aan het ontstaan was) gedragen. Aldus heeft Wim al een dag nadat met de berging van de doden werd begonnen, zijn laatste rustplaats gevonden. Andere gesneuvelden, waaronder luitenant Van der Kuijp, zijn eerst begraven op de plek waar ze gevonden werden, en na 27 mei op het Ereveld herbegraven. Weer andere doden zijn pas na dagen of weken, soms zelfs pas na maanden of nog langer gevonden. Een voorbeeld hiervan is korporaal Van Til.

De doden werden op het Ereveld begraven in de volgorde waarin ze aangevoerd werden. Uit de grafnummers is aldus af te leiden dat Wim als laatste van de zes bij de hulpverbandplaats is weggedragen. Hij kwam te liggen in de eerste rij, graf 55. Dat is vandaag de dag nog steeds zijn graf, met nog steeds hetzelfde nummer.

De volgende externe links bevatten informatie over de strijd op de Grebbeberg en over het Militaire Ereveld Grebbeberg. Op beide links is tevens een foto van het graf van Wim te vinden:

De Slag om de Grebbeberg

De Oorlogsgravenstichting

Pagina: Oorlogsslachtoffers

Pagina: Oorlogsmonument Beek