Merovingische periode

De Merovingen waren een dynastie van Frankische koningen, die een regelmatig veranderend gebied in delen van het huidige Frankrijk en Duitsland regeerden van de 5e tot de 8e eeuw.

De Merovingische dynastie dankt zijn naam aan Merovech, koning van de Salische Franken van 447 tot 457. Zijn kleinzoon Clovis kon het grootste deel van Gallië ten noorden van de Loire verenigen. Clovis liet zich in 496 dopen, waardoor het christendom de staatsgodsdienst van het Frankische Rijk werd. Clovis verdeelde zijn rijk na zijn dood naar Frankische gewoonte over zijn vier zonen.

Onder de Merovingen kreeg langzamaan het Middeleeuwse feodalisme gestalte, onder andere door het aanstellen van hertogen die verantwoordelijk werden voor het regeren, verdedigen en rechtspreken in delen van het Frankische koninkrijk.

Tegen de 7e eeuw hadden de koningen weinig feitelijke macht meer, en waren vooral symbolische figuren. Ze begonnen zichzelf steeds meer toe te leggen op wereldlijke geneugten, en lieten het regeren van hun koninkrijk over aan hofmeiers (major domo in het Latijn). Het ambt van hofmeier werd erfelijk vanaf de Karolingen.

De Karolingen onttroonden de Merovingen in 751, toen Pepijn de Korte de Frankische edelen achter zich kreeg en de laatste Merovingische koning, Childerik III, afzette. De zoon en opvolger van Pepijn de Korte, Karel de Grote (742-814), was vanaf 771 koning en vanaf 800 keizer van de Franken.