Franken

De Franken waren een verbond van Germaanse stammen, dat omstreeks 250 tot stand kwam onder waarschijnlijk Saksische druk langs de Rijngrens van het Romeinse Rijk in vooral de Romeinse provincie Germania Inferior, in het huidige Nederland en het Rijnland.

In de vroegere Romeinse streken, ten zuiden van de Rijn, assimileerden de Franken geleidelijk in de Latijnstalige bevolking die getalsmatig veel groter was dan de kleine bovenlaag van Frankische heersers. Vooral toen de Franken zich tot het christendom bekeerden, vergemakkelijkte dit het assimilatieproces.

Geleidelijk versmolt de nieuwe Frankische met de oude Gallo-Romeinse toplaag door onderlinge huwelijken. Dit proces heeft echter lang geduurd. De Frankische koningen bleven tot na Karel de Grote hun Germaanse taal spreken en zelfs van nadien zijn er bewijzen dat de adel uit de omgeving van Parijs hun zonen naar het noorden stuurden omdat daar beter Frankisch gesproken werd. Buiten de vroegere Romeinse rijksgrens ging het samensmelten van de onderling toch al verwante West-Germaanse stammen, zoals de Saksen vrij geruisloos en na 900 was het oorspronkelijke stamonderscheid nog maar van weinig betekenis.

Omdat Karel de Grote, aanvankelijk koning en na 800 keizer van het Frankische Rijk, de overwonnen Saksen nooit helemaal vertrouwde, stuurde hij Frankische boeren uit het zuiden naar het noorden, waar zij als boer/militair zogenaamde rijkskarolingische nederzettingen bouwden. Deze plaatsen eindigden aanvankelijk allemaal op -heim, oud-Germaans voor thuisplaats. (Denk hierbij bijvoorbeeld aan het Duitse Heimweh). Plaatsnamen als Arnhem, Doetinchem, Zeddam, Didam, Stokkum, Hüthum en Elten herinneren hier nog aan.