Willemse, H.L.M. (arts)

H.L.M. Willemse was huisarts in 's-Heerenberg. Zijn praktijk was op de Drie Koningen 26.

Naast zijn werk als huisarts heeft dokter Willemse zich op nog vele andere terreinen ingezet voor de samenleving. Hij was onder meer actief in de EHBO-vereniging, was beheerder van de tennisbaan, docent op een verpleegstersopleiding en bestuurslid van de plaatselijke huisartsenvereniging.

Tot eind 2012 was hij voorzitter van de Stichting Pensioenfonds voor Huisartsen. Op een symposium van deze stichting op 10 januari 2013 in Utrecht werd Willemse benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau. De versierselen werden hem opgespeld door staatssecretaris Martin van Rijn van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Willemse kreeg de onderscheiding niet alleen voor zijn werk voor het huisartsenpensioenfonds, maar voor zijn jarenlange inzet voor de samenleving in het algemeen.

Interview

‘Anders is gewoon anders’

Huisarts Willemse (63) ver­trekt. Voor veel mensen een vertrouwd gezicht. ‘Anders is niet slechter, anders is ge­woon anders’, zegt hij over de wisseling van de wacht.

Een gewetensvraag, zegt hij lachend. „Mensen zijn wij­zer door medische infor­matie op internet. Is dat prettig als huisarts?”

Met deze vraag begint het gesprek met scheidend huisarts DickWil­lemse. In de 36 jaar dat hij een praktijk heeft gehad, heeft hij ook de patiënt tegenover zijn bureau zien veranderen. „Tegenwoordig weten mensen veel meer. Mensen zijn mondiger geworden. Dat is prettig. Ik heb zelf ook altijd veel uitgelegd.” Patiënten hebben soms zelf al een diagnose gesteld. „Daar is niks mis mee.” Hij zegt zelf de eerste huisarts te zijn met een eigen web­site en ijverde in landelijke organi­saties voor de informatisering van de sector. In de tijd dat hij zich vanuit Haarlem met zijn vrouw in de Achterhoek vestigde (1976), pas­te zijn beroep nog in het rijtje van de burgemeester en de notaris.

„Gelukkig is dat heel snel veran­derd.” Hij en zijn gezin wilden juist meedoen in ’s-Heerenberg zo­als alle andere inwoners. Hij liep mee in een dweilorkest, vierde uit­bundig carnaval. Maar altijd wel 24 uur per dag dienst. „Een dag­en nacht baan”, zo zegt hij. Dat art­sen nu na vijf uur een bordje op de deur hangen met een telefoon­nummer van de huisartsenpost, Willemse was 24 uur huisarts, deed het zuigelingenspreekuur en reed visites. Door samenwerken met andere artsen en het afstoten van werk naar de jeugdgezond­heidszorg werd zijn praktijk gemo­derniseerd. Wat bleef was dat de 2700 patiënten van zijn praktijk al­tijd terecht konden. „Wie belt, kan terecht. En niet volgende week of de week daarop. Nee, in principe die dag zelf. Als mensen bellen met een probleem, is dat een pro­bleem. Ik was daarvoor misschien niet naar een arts gegaan, maar zij kunnen het niet zelf oplossen.”

Het schilderij dat sinds een paar maanden op zijn kantoor hangt, is symbolisch voor het vertrek; een witte doktersjas hangt over de stoel. De deur tussen zijn praktijk en de woning gaat definitief op slot. Hij gaat mooie reizen maken.

Misschien dat hij bij wat techni­sche zaken nog uitleg moet geven, „maar na drie maanden ben ik een oude dokter”. Hij heeft het volste vertrouwen in zijn opvolgsters, die het ‘op een eigen, maar zeker goe­de manier zullen doen’. „ De ko­ning is weg, leve de koning”, zegt hij nuchter.

Bronnen

• Stichting Pensioenfonds voor Huisartsen, Nieuwsbericht van 15 januari 2013
• Interview door Ellen Willems in Dagblad de Gelderlander (herfst 2009)