Witte Juffer van Montferland

De sage over de Witte Juffer van Montferland gaat over een vrouwenfiguur die altijd in het wit gekleed ging en een mandje aan de arm droeg. In de nacht wandelde ze door het Bergherbos. Zoals alle witte wieven hield ook zij er niet van bespot te worden.

Een voerman uit Beek zat 's avonds nog in de herberg in Zeddam en moest nog naar huis. Men raadde hem aan op daglicht te wachten, maar hij lachte hierom en zei dat hij wel eens met dat witte jufferke wilde dansen.

Onderweg zag hij haar en wilde er vandoor gaan, maar de juffer pakte hem beet en ging met hem dansen. Wat hij ook probeerde, hij kon niet loskomen en de dans ging maar door. Het zweet liep hem langs zijn lichaam. De volgende dag werd hij gevonden, geheel uitgeput en drie dagen later stierf hij.

Maar het was niet zo dat de juffer alleen mensen kwaad deed. Een knecht die in het jagershuis diende stond in haar gunst. De man zat op een dag buiten bij de schuur toen plotseling de Witte Juffer uit het bos kwam en naast hem ging zitten.

Ze stond vervolgens weer op, liep iets verder, stampte driemaal met de voet op de grond en verdween weer even plotseling. De knecht liep naar deze plek en begon daar te graven. Hij vond er een ijzeren kist waarin grote schatten lagen.

Sinds de schat gevonden is werd de juffer niet meer gezien. In het archief van de graven van Berg bevindt zich wel een bundel procesakten waarin het gaat over de vondst van een schat in het jaar 1700. [Mogelijk worden hier de procesakten bedoeld die verband houden met de schat die rond die tijd bij de jachtkamer van hotel Montferland zou zijn gevonden.]

De Witte Jufferstraat in Zeddam is naar deze sage genoemd. Een andere Berghse sage is die van de schimmelruiter.

Bron

• Gelders sagenboek, door Jacques R.W. Sinninghe, uitgeverij W.J. Thieme & Cie., heruitgave 1975