Bijdragen aan Berghapedia? Klik hier om je aan te melden !
Hendriksen, Wilhelmus Antonius Hendrikus: verschil tussen versies
| Regel 6: | Regel 6: | ||
''Van Wim Hendriksen kwam gelukkig bericht dat het levensgevaar geweken is. Moge hij spoedig geheel genezen. Parochianen, vergeet niet alle jongens in Indië in uw gebed te blijven gedenken.'' | ''Van Wim Hendriksen kwam gelukkig bericht dat het levensgevaar geweken is. Moge hij spoedig geheel genezen. Parochianen, vergeet niet alle jongens in Indië in uw gebed te blijven gedenken.'' | ||
| − | {{Onderwerp|Personen|Militairen|Indiëgangers|Deelnemers Politionele Acties}} | + | Met het hierboven genoemde ongeluk is Wim een oog verloren. Hij maakte er zelf altijd grapjes over. Hij was veehanelaar en deed ook noodslachtingen. Als hij de boer opging voor de handel en koffie aangeboden kreeg, kwam er een heel ceremonieel aan te pas. Hij zocht met de vingers op het schoteltje aan de kant waar niets lag. De boerin die dacht dat hij het lepeltje zocht, zei dan dat het aan de andere kant van het kopje op het schoteltje lag. Waarop Wim steevast: "Dat wet ik wel, maor ik zuu:k 't kuukske". |
| + | |||
| + | {{Onderwerp|Personen|Militairen|Indiëgangers|Deelnemers Politionele Acties|Huisslachter}} | ||
Versie van 26 nov 2007 om 23:10
Sjabloon:Beg Wim Hendriksen uit 's-Heerenberg is als dienstplichtig militair in Nederlands-Indië geweest, waar hij gelegerd was op Noord-Sumatra.
Wim is in juni 1948 gewond geraakt. In het kerkblad van 's-Heerenberg verscheen hierover een bericht dat in het dagboek van Joseph Berendsen bewaard is gebleven:
Van Wim Hendriksen kwam gelukkig bericht dat het levensgevaar geweken is. Moge hij spoedig geheel genezen. Parochianen, vergeet niet alle jongens in Indië in uw gebed te blijven gedenken.
Met het hierboven genoemde ongeluk is Wim een oog verloren. Hij maakte er zelf altijd grapjes over. Hij was veehanelaar en deed ook noodslachtingen. Als hij de boer opging voor de handel en koffie aangeboden kreeg, kwam er een heel ceremonieel aan te pas. Hij zocht met de vingers op het schoteltje aan de kant waar niets lag. De boerin die dacht dat hij het lepeltje zocht, zei dan dat het aan de andere kant van het kopje op het schoteltje lag. Waarop Wim steevast: "Dat wet ik wel, maor ik zuu:k 't kuukske".
