Bijdragen aan Berghapedia? Klik hier om je aan te melden !
Page, Victor
Inhoud
Het lot van sergeant Victor Page
Sergeant Victor Page (25), geboren in East Ham in het Engelse graafschap Essex, was de copiloot van de Short Stirling bommenwerper die op 12 maart 1943 neerstortte bij Loerbeek.
Page nam in 1941 dienst bij de RAF voor een opleiding tot jachtvlieger. Zijn praktijktraining kreeg hij in Canada, maar daar bleek dat hij ongeschikt was als jachtvlieger: hij werd luchtziek in zo'n wendbaar toestel. Daarom werd hij piloot van een bommenwerper, een vliegtuig dat juist heel stabiel moet vliegen. De kans in een bommenwerper luchtziekte te worden is dus veel kleiner dan in een jachtvliegtuig.
In mei 1942 keerde Page terug naar Engeland, waar hij op 19 augustus aankwam bij het detachement van 25 OTU op de vliegbasis Bircotes in het graafschap Nottinghamshire. Een OTU was een Operational Training Unit, een eenheid waar vliegtuigbemanningen samengesteld en getraind werden voor zij operationele vluchten gingen uitvoeren. Het laatste deel van zijn opleiding kreeg hij bij 1651 CU, een Conversion Unit, waar de bemanning specifiek werd getraind op het type vliegtuig waar zij mee ging vliegen: de Short Stirling.
Op 14 februari 1943 was de training achter de rug en werd Page met zijn bemanning ingedeeld bij 149 Squadron op de vliegbasis Lakenheath in het graafschap Suffolk. Het was de gewoonte dat nieuwe piloten vóór ze met hun eigen bemanning vlogen, eerst ervaring opdeden door als copiloot een aantal keren met een ervaren piloot mee te vliegen. Een onervaren piloot werd in RAF-slang second dickey genoemd (ook gespeld als dickie of dicky), dus ook Page begon als second dickey. Doorgaans werd een Short Stirling gevlogen door één piloot en waren er zeven bemanningsleden, maar met een second dickey als copiloot waren er acht man aan boord. De achtste man kon trouwens ook iemand zijn die ervaring opdeed voor een van de andere functies aan boord.
In de nacht van 10 op 11 maart vloog Page mee om zeemijnen te leggen bij Bordeaux. Deze opdracht werd met succes uitgevoerd. De volgende nacht was hij copiloot op een bombardementsvlucht naar Stuttgart. Het doel werd met succes aangevallen, maar Page's vliegtuig moest voortijdig terugkeren met alle bommen nog aan boord. Meteen de volgende avond, 12 maart, kreeg Page weer een vliegopdracht. Met dezelfde bemanning en het zelfde toestel, Short Stirling EF330, als de avond tevoren ging hij Essen bombarderen. Dit was pas zijn derde second dickey trip. Hiervan keerde hij niet terug. Page's eigen bemanning was die avond aan de grond gebleven...
Alle acht bemanningsleden van EF330 zijn bij dit ongeluk omgekomen. Zes van hen, waaronder Page, konden niet geïdentificeerd worden. Zij werden begraven op het r.-k. kerkhof in Beek. In de eerste twee graven liggen de vliegeniers die wel geïdentificeerd konden worden, de boordschutters Miller en Binning. De overige zes, waaronder Page, liggen in de graven 3 tot 6, maar niet noodzakelijk onder hun eigen grafsteen.
Alle acht staan zij op de plaquette bij het Canadese kanon op de Bleek in 's-Heerenberg. Dit monument werd op 5 mei 2010 onthuld.
Victor Page en Owen Moore
Tijdens zijn opleiding in Canada maakte Page kennis met Owen Moore, die net als hij een pilotenopleiding volgde. Ze ontmoetten elkaar in de No. 34 Service Flying Training School in Medicine Hat, Alberta, een van de vele locaties van het British Commonwealth Air Training Plan in Canada. Gedurende de vijf maanden dat zij daar samen waren, zijn ze heel nauw bevriend geraakt. Zoals hierboven al vermeld, is Page in mei 1942 naar Engeland teruggekeerd. Moore is nog anderhalf jaar langer, tot eind november 1943, in Canada gebleven. Hij heeft na zijn opleiding als instructeur gediend op verschillende vliegbases in Canada en Groot-Brittannië. Hij heeft veel trainingsvluchten gevlogen, maar geen operationele vluchten. Enkele van de vluchten vanuit Engeland leidden over bevrijd Frankrijk, de overige vonden plaats boven Groot-Brittannië en de Ierse Zee.
Owen Moores bezoek aan Bergh
Owen Moore is zijn leven lang aan zijn vriend Vic blijven denken. Toen hij ouder werd, wilde hij het graf van zijn vriend gaan bezoeken, maar omdat zijn vrouw begon te dementeren, is het daar lang niet van gekomen. Hij wilde bij zijn vrouw blijven om haar te kunnen verzorgen. Pas nadat zij in de zomer van 2013 was overleden, vond hij de tijd en de rust om, samen met zijn zoon Robin, naar Beek te komen. Hij was 92 jaar toen hij op 21 september 2013, na zeventig jaar, eindelijk aan het graf van zijn vriend stond.
Het bezoek van Owen Moore en zijn zoon aan Bergh werd een onvergetelijke gebeurtenis, niet alleen voor henzelf, maar ook voor hun gastheren. Zij bezochten niet alleen het kerkhof in Beek en het Canadese kanon op de Bleek in 's-Heerenberg, maar ook de plek in Loerbeek waar het vliegtuig is neergestort. Daar vertelde Karl Lusink van de Aircraft Research Group Achterhoek (ARGA) over de opgraving die zijn stichting daar in 2001 heeft uitgevoerd. De opgegraven resten maakten als tastbare stille getuigen diepe indruk. Ook kreeg Moore een DVD met de filmbeelden die Jac. Neijenhuis in 1943 van de begrafenis van de vliegtuigbemanning maakte. Wie zou na zeventig jaar zoiets nog durven verwachten?
Over het bezoek van Owen Moore verscheen een artikel in de Gelderlander, editie Achterhoek, van 23 september 2013.
 Owen Moore bij de grafsteen van zijn vriend Victor Page. (Foto's Marcel Messing) |
 Fotograaf Theo Kock maakt de foto die geplaatst werd bij het artikel in de Gelderland van 23 september 2013 |
Bronnen
- Owen Moore
- Flying into the Flames of Hell door Martin W. Bowman, Pen & Sword Books Ltd, Barnsley, 2006, blz. 155-156
- Commonwealth War Graves Commission
- Lostaircraft.com
- British Commonwealth Air Training Plan op de Engelse Wikipedia
- The National Archives (Verenigd Koninkrijk)
