Oostenrijks-Gelre

Oostenrijks-Gelre (oranje) binnen de met rood aangegeven grenzen van Opper-Gelre. Het grootste deel (donkerblauw) werd in 1713 aan Pruisen toegewezen.

Oostenrijks-Gelre bestond uit de delen van Opper-Gelre die in 1713 bij de Vrede van Utrecht werden toegewezen aan de Oostenrijkse tak van het Huis Habsburg. Zij kreeg ook de Zuidelijke Nederlanden toegewezen, waarna bij de eigenlijke overdracht in 1715 de Oostenrijkse Nederlanden ontstonden. Aan de Oostenrijkse Nederlanden kwam een einde toen Frankrijk het gebied in 1795 annexeerde.

Oostenrijks-Gelre bestond uit twee grotere en een aantal kleinere gebieden. De hoofdplaats Roermond lag in het oostelijke van de twee grotere delen; Weert was de belangrijkste plaats in het westelijke deel.

Binnen de Oostenrijkse Nederlanden bleef Oostenrijks-Gelre een aparte bestuurseenheid met als hoogste bestuursorgaan het Soevereine Hof van Gelre. De hoogste ambtenaren waren de momboir (officier van justitie), de kanselier en de griffier. De laatsten in deze drie functies waren achtereenvolgens Joseph Bernard ridder de Stuers, Willem Joseph Luytgens en Hendrik Antoon van der Renne.

Niet lang na de annexatie van de Oostenrijkse Nederlanden door de Fransen hebben De Stuers en Van der Renne zich in Bergh gevestigd; De Stuers op de Boetselaersborg in 's-Heerenberg en Van der Renne op De Byvanck in Beek. Het kan bijna geen toeval zijn dat zij allebei zo dicht bij elkaar in weer een Gelderse streek zijn gaan wonen.

Bron

• Oostenrijks-Gelre op Wikipedia